FLAGA STARGARDU

(inicjatywa)

TEKST WYSTĄPIENIA TPS

DO PREZYDENTA STARGARDU I RADY MIEJSKIEJ

 Z PAŹDZIERNIKA 2003
 

Zwracamy się z uprzejmą prośbą o ustanowienie flagi miejskiej i jej odmian tj. flagi miejskiej urzędowej (z herbem) i bannera (flagi wieszanej pionowo) oraz łańcucha Prezydenta Miasta Stargardu.

Insygnia i symbole miejskie od wieków wzmacniały tożsamość i rangę danego grodu wśród innych miast. Dzisiaj pełnią one dodatkowo funkcję ześrodkowania uwagi mieszkańców “małej ojczyzny” wokół spraw ich “miejsca na ziemi”, wzbogacają atrakcyjność miasta w aspekcie krajoznawczym i wzmacniają reprezentatywność urbium. Jednocześnie dla osób z zewnątrz są dowodem na  przywiązanie mieszkańców do swego miasta, wzbudzając szacunek i zainteresowanie.

Niekwestionowanym walorem flagi jest to, że w odróżnieniu od sztandaru, może być wielokrotnie powielana i służyć do dekoracji ulic, placów, budowli lub zamkniętych pomieszczeń. Podobnie rzecz ma się z bannerem.

Łańcuch prezydenta miasta podkreśla władzę, a jednocześnie służebność tego urzędu dla Stargardu. Poprzez swe symboliczne znaczenie może też dodać splendoru wielu uroczystościom, gdzie prezydent występuje jako najwyższy przedstawiciel miejskiej społeczności.

Istotne jest, aby proponowane symbole były opracowane przez specjalistów z dziedziny heraldyki, aby nie uronić nic z dziedzictwa historycznego.

Jesteśmy przekonani, że nasze miasto do posiadanych symboli: patrona, herbu, hejnału powinno dołączyć flagę miejską, flagę urzędową, banner i łańcuch Prezydenta, aby uzupełnić do końca gamę znaków tożsamości, godności i prestiżu miasta.

 Glosa

Wnioskując o wzbogacenie symboliki miejskiej o odmiany flag miejskich i łańcuch prezydenta, prosimy o wzięcie pod uwagę poniższych uwag.

Pierwsze flagi miejskie w dzisiejszym tego słowa znaczeniu, pojawiły się na terenach Polski w XIX wieku, przede wszystkim dotyczyło to miast leżących w zaborze pruskim i austriackim.  Po pierwszej wojnie światowej inne miasta polskie ustanawiały swoje flagi. Proces ten trwał i po drugiej wojnie w okresie PRL, jednakże prawdziwa eksplozja nastąpiła po roku 1990.  Powstało w wtedy kilkaset flag.

W województwie zachodniopomorskim flagi miejskie posiadają miedzy innymi: Szczecin, Koszalin, Połczyn Zdrój, Choszczno, Świdwin, Goleniów.

Tożsamość miejską wyrażała pierwotnie, odmienna w swych funkcjach w stosunku do flagi miejskiej, chorągiew. Miała ona często znaczenie bojowe i przynależna była jedynie władzom miejskim. Flaga w większym stopniu używana mogła być przez inne instytucje miejskie, czy przez samych mieszkańców.

Nie zachowały się z dawnych czasów flagi miejskie Stargardu.  Według Boehmera, jako barwy miejskie występowały tu biel i czerwień, stosowane przez większość miast należących do związku hanzeatyckiego. Nie napotkano jednak, w dokumentach, na jakąś jednoznaczną decyzję władz miejskich. Ratusz dekorowano flagą czerwono-biało-czerwoną ze stargardzkim herbem (dawnej wersji) na białym polu. Za przejęciem tych barw przemawiałoby, że są to też barwy naszej flagi narodowej. Ostateczna decyzja oparta powinna być na analizach przeprowadzonych przez specjalistów w tej dziedzinie.

Wśród wszystkich symboli miejskich i wyrażeń jedno jest najcenniejsze. Jest nim nazwa miasta, która jest najważniejszym znakiem identyfikacyjnym i znaczy tyle w jego życiu, co imię dla człowieka.

Towarzystwo Przyjaciół Stargardu, wielu stargardzian i Rada Miejska Stargardu wyrazili w 2001 roku swoje życzenie, dotyczące zmiany nazwy miasta przez usunięcie przymiotnika “szczeciński”.

Jako najważniejszy identyfikator miejski, nazwa nie może być narzucona z zewnątrz i w swojej formie naruszać prawa do wyrażenia odrębności, autonomii  i tożsamości społeczności miejskiej. Uważamy, że decyzja Rady Miejskiej z 2001 roku jest nadal aktualna i, da Bóg, zostanie doprowadzona do końca.

Podjęciu tego tematu sprzyja wprowadzenie obowiązku używania w oficjalnej nomenklaturze nazwy miasta jedynie w mianowniku. Wynika to zapewne z potrzeby ułatwiania rozumienia nazw naszych miejscowości w ramach  Unii Europejskiej, bez potrzeby opanowywania zawiłości polskiej deklinacji. Również i inne względy praktyczne nakazywałyby skrócić nazwę naszego miasta. Jest okazja, by połączyć te dwie sprawy i dokonać jednoczesnej wymiany stosownych pieczęci, tablic i druków.

Byłoby niewskazane, ze względu, chociażby, na niezakończony proces zmiany nazwy miasta, użycie na którymkolwiek z postulowanych symboli obecnej dwuczłonowej nazwy. Użycie jej w tych czterech przypadkach jest zbędne, gdyż dostateczną funkcję ikonograficzną spełni symbolika graficzna.

Gdyby zaś okazało się ono konieczne, to Rada Miejska, suwerenna w swych decyzjach nie musi użyć nazwy dwuczłonowej. Przeciwnie, wierna przekazom historycznym, winna zastosować nazwę “Stargard”.

Jest to ważne dla wielu, którzy chcą odbierać życie miasta nie tylko w jego materialnych, ale i duchowych  przejawach.